Hiszpania: Niedziela Dobrego Pasterza

„W sytuacji pandemii, jeśli masz odrobinę odwagi, to musisz postawić sobie pytanie: co zrobię z moim życiem? Co dalej? To wszystko, o czym myślałem, zmieniło się. Nie przestaję zadawać sobie tego pytania, pytam Pana: co chcesz, abym uczynił? Co chcesz, abym zrobił na tym świecie? Nie chodzi o to, aby mieć odpowiedzi i doskonałe recepty, rozwiązania dla całego świata, ponieważ w ostateczności są to rzeczy teoretyczne, a życie jest konkretne, Chrystus stał się ciałem. Widzę więc, że Pan prosi mnie, abym przyjął rzeczywistość taką jaką jest, może mi się ona podobać lub nie. Nie mam mocy, aby ją zmienić. Jedyne co mogę zrobić, to przyjąć ją i szukać Chrystusa, który prawdzie zmartwychwstał, który mi towarzyszy oddany mi całkowicie. I w tym szaleństwie pandemii towarzyszyć osobom, aby mogły zaakceptować tę rzeczywistość. Chcę i proszę Pana, abym był kapłanem, który jest blisko osób, który pomaga im odkryć Boga żywego, rzeczywistego, który jest obecny w każdym z nas. Nie chcę być księdzem, który mówi jak żyć a jak nie. Nie chcę mówić innym jak przyjąć to cierpienie, ale zwyczajnie towarzyszyć im i w tym towarzyrzeniu chciałbym być zwyczajnie Bożym narzędziem, niosącym trochę światła. Jestem przekonany, że kiedy akceptuję rzeczywistość, to Bóg działa w mnie. Wiem, że w dzień święceń nie zamienię się nagle w superbohatera. Chcę żyć prawdziwie. Chrystus żyje, zmartwychwstał i towarzyszy mi dzisiaj, tutaj i teraz i chce mnie użyć, by inni Go znaleźli. Pragnę towarzyszyć, nie narzucać, ale kochać, kochać ponad wszystko!”“