Jeśli Jacek Kurski zostanie zdymisjonowany, prezydent podpisze ustawę przyznającą mediom publicznym niemal 2 mld zł rekompensaty – takie informacje – nieoficjalnie rzecz jasna- wypłynęły z Pałacu Prezydenckiego po spotkaniu Andrzeja Dudy z szefem Rady Mediów Narodowych. Wczoraj wieczorem plotka okazała się jak najbardziej prawdziwym faktem, co wywołuje lawinę komentarzy, hejtu i zawieruchę na rzadko notowaną skalę. Niepotrzebnie, ponieważ dla uważnego obserwatora sceny politycznej w Polsce taki scenariusz był jedynym możliwym, a dlaczego tak, postaram się wyłożyć w poniższym tekście.
Ustawa abonamentowa – która i wcześniej budziła emocje – nieoczekiwanie w połowie lutego stała się wygodnym orężem dla opozycji i sporym kłopotem dla PiS. Nawiasem pisząc, człowieka, który w gorącym i arcyważnym czasie kampanii wyborczej (celowanej w reelekcję Andrzeja Dudy) wpadł na pomysł procedowania tak kontrowersyjnej ustawy, należałoby publicznie wychłostać – za mega głupotę. No chyba, ze ten “ktoś” z pełną premedytacją wywołał zadymę, stawiając pod ścianą i prezydenta Dudę i prezesa Kaczyńskiego. Tak czy siak PiS władował się na minę, co nie pierwszy raz świadczy o – prawdopodobnie – otoczeniu prezesa, do którego z wyprzedzeniem swoje słowa skierował Marszałek: “Wam kury szczać prowadzić, a nie politykę robić”. Przypomnijmy sobie jednak jak to się zaczęło.
Wieczór 13 lutego 2020. PiS przegłosował ustawę, a triumfująca posłanka Joanna Lichocka na sali sejmowej pokazała opozycji środkowy palec. W ciągu 48 godzin jej gest zobaczył prawdopodobnie każdy, kto korzysta w Polsce z internetu. Już wcześniej marszałek Tomasz Grodzki zaproponował, by pieniądze przekazać na onkologię zamiast na państwowe media. Pomysł podchwyciły wszystkie siły opozycyjne i w Polskę poszedł przekaz: “PiS nie chce dać pieniędzy pacjentom z rakiem”. Ten komunikat tysiąckrotnie wzmocnił słynny palec Lichockiej.
To nic, że ten przekaz był/jest tak populistyczny, że zęby bolą i niczego bardziej populistycznego chyba nie da się już “sprzedać”. To nic, że palec Lichockiej – w porównaniu z incydentami będącymi kreatywnymi owocami “antypisowskiej myśli chamskiej”, prezentowanej w Sejmie i poza nim – to pikuś i szczegół wart tyle, ile zużyty bilet na tramwaj, to nic, że wiarygodność Grodzkiego równa się wiarygodności oszusta wyłudzającego kasę “na wnuczka”: palec i chorzy na raka zrobiły mniej więcej to samo, co słynne, biblijne trąby jerychońskie. Jedne zburzyły mury Jerycha, drugie zrobiły wyłom w murze “nowogrodzkim”, pokazując po raz enty, że kierownictwo PiS o zarządzaniu kryzysem nie ma zielonego pojęcia. Ów przekaz – w zestawieniu z ustawą – postawił też wyjątkowe wyzwanie dla prezydenta Dudy, który nieoczekiwanie znalazł się w zupełnie specyficznej sytuacji.
Przed feralnym gestem posłanki prezydent Andrzej Duda zapewne ustawę by podpisał, tak jak to robił w poprzednich latach. Bez specjalnego rozgłosu, nagłaśnianych nacisków i otoczki szantażu “podpiszę, jak odejdzie Kurski”. Teraz jednak podpis prezydenta okazał się sprawą najwyższej wagi. I wymagał szczególnego namysłu. Duda ma do ugrania dużo, ( do stracenia też), a sytuacja wykrystalizowała się tak, że mógł on upiec dwie pieczenie przy jednym ogniu: w przypadku weta uśmiechnąć się szeroko do centrum i – stawiając się otwarcie prezesowi Kaczyńskiemu, który w tej sprawie nalegał – pokazać, że (jak powiada): “Czasem trzeba zatrzymać własny obóz”.
Pamiętać trzeba, że prezydent ma jeden fundamentalny cel: wygrać wybory prezydenckie, co wymaga zdobycia większej ilości głosów niż PiS, wygrywające nie tak dawno wybory parlamentarne. MUSIAŁ zatem nastąpić moment, w którym Andrzej Duda przestanie utwardzać twardy elektorat i zacznie uśmiechać się do centrum. I ten moment właśnie nastąpił. Weto wchodziło w grę, bo chociaż nie przyciągnęłoby do Dudy elektoratu Małgorzaty Kidawy-Błońskiej, czy Biedronia, ale mogło przekonać wyborców mniej zdecydowanych, dla którego propaganda TVP jest symbolem obciachu. A przynajmniej mogło go nie zniechęcić. Jednak w ogólnym bilansie głosów, które potrzebuje Duda, weto byłoby krokiem desperackim, czymś ostatecznym, czego Duda na pewno chciał uniknąć. Równocześnie chciał uniknąć “czystego” i bezkrytycznego podpisu ustawy, narażając się ( tuż przed wyborami) na hejt pod tytułem “notariusz i długopis prezesa Kaczyńskiego”. Prezydent mógł zrobić także unik i wysłać ustawę do TK, żeby Trybunał zbadał zgodność nowego prawa z konstytucją. To byłby jednak scenariusz połowicznego zatroskania: panu Bogu świeczkę i diabłu ogarek. Prezydent pokazałby, że ma wątpliwości, ale zdejmuje z siebie ciężar decyzji. Opozycja straciłaby amunicję, ale polityczny koszt byłby nie do akceptacji: prezydent okazałby chwiejność i brak zdecydowania. Duda wybrał zatem rozwiązanie będące w istocie “miękkim wetem”, czymś w rodzaju sytuacji w rodzaju “zjeść ciastko i mieć ciastko”, co właściwie się udało. Z tego punktu widzenie dymisja Kurskiego to sukces Pałacu, chociaż za wcześnie jest wyrokować, czy ( i jak dalece) przełoży się to na sukces wyborczy.
Zgłoś naruszenie/Błąd
Pozytywnie
Neutralnie 
Negatywnie
Lubię to!
Super
Ekscytujący 
Ciekawy
Smieszny
Smutny
Wściekły
Przerażony
Szokujący
Wzruszający
Rozczarowany
Zaskoczony
Prawda
Manipulacja
Fake news
Oryginalne źródło ZOBACZ
Dodaj kanał RSS
Musisz być zalogowanym aby zaproponować nowy kanal RSS