Od 1919 r., pracując w Ministerstwie Robót Publicznych, opracował plan rozwoju przemysłu chemicznego i wykorzystania krajowych surowców: gazu ziemnego, ropy naftowej i węgla. Bronił praw Polski do Górnego Śląska.
Urodzony 30 grudnia 1888 r. w Krakowie, Kwiatkowski wychowywał się w majątku Czernichowce niedaleko Zbaraża (obecnie Ukraina). Ukończył gimnazjum Zakładu Naukowo-Wychowawczego oo. Jezuitów w Chyrowie. W 1907 r. rozpoczął studia na wydziale chemii Technicznej Szkoły Politechnicznej we Lwowie. Kontynuował je w Monachium. W 1912 r. otrzymał dyplom inżyniera chemika.
Rok później ożenił się z Leokadią Glazerówną. Małżonkowie doczekali się dwóch córek i syna. Wybuch I wojny światowej zastał Kwiatkowskiego we Lwowie. Został zmobilizowany, ale w armii austro-węgierskiej służył krótko. W 1916 r. kierował biurem werbunkowym Legionów Polskich. W 1917 r. wstąpił do Polskiej Organizacji Wojskowej.
Zobacz także: Władysław Grabski. Ojciec złotego
Los uśmiecha się do Kwiatkowskiego już w 1926 r. – z poparciem Józefa Piłsudskiego, który obalił rząd w zamachu majowym, Mościcki został prezydentem państwa. Pozostanie na tym stanowisku do 1939 r. To na jego wniosek Kwiatkowski obejmuje stanowisko ministra przemysłu i handlu w rządzie Kazimierza Bartla. Ale swoją pozycję zawdzięcza nie tylko „protekcji” prezydenta. W zakładach chemicznych w Królewskiej Hucie Kwiatkowski wykazał się niezwykłym talentem organizacyjnym i niespożytą energią. Fabryka przejęta od Niemców, z której poprzedni właściciele zabrali całe wyposażenie, szybko osiągnęła poziom produkcji przedwojennej.
Zgłoś naruszenie/Błąd
Oryginalne źródło ZOBACZ
Dodaj kanał RSS
Musisz być zalogowanym aby zaproponować nowy kanal RSS