W ostatnich latach coraz częściej słyszymy o śmiałych teoriach dotyczących możliwości przywracania zmarłych do życia. Koncepcje te, choć fascynujące, spotykają się z ostrożnym sceptycyzmem ze strony środowiska naukowego. Niedawne oświadczenie Sama Parnii, naukowca z New York University, o potencjalnej odwracalności śmierci, wywołało falę dyskusji w świecie nauki. Jednak czy rzeczywiście mamy podstawy, by wierzyć w możliwość wskrzeszania zmarłych?
Andrey Skalny, profesor nadzwyczajny Katedry Elementologii Medycznej Uniwersytetu RUDN, w rozmowie z RT podkreślił, że takie twierdzenia nie mają jeszcze solidnego uzasadnienia naukowego. Kluczem do zrozumienia tej kwestii jest rozróżnienie między śmiercią kliniczną a biologiczną.
Śmierć kliniczna to stan, w którym procesy życiowe zostają zatrzymane, ale nie dochodzi jeszcze do nieodwracalnych zmian w strukturze komórkowej narządów i tkanek. W tym stanie, przy szybkiej interwencji medycznej, istnieje szansa na przywrócenie funkcji życiowych. Natomiast śmierć biologiczna oznacza nieodwracalne uszkodzenie tkanek i narządów, co czyni powrót do życia niemożliwym.
Profesor Skalny zwraca uwagę na fakt, że różne narządy i tkanki mają różną odporność na brak tlenu i składników odżywczych. Mózg jest najbardziej wrażliwy i najszybciej ulega uszkodzeniu, podczas gdy niektóre tkanki, jak kości, mogą przetrwać nawet kilka dni w stanie umożliwiającym ich potencjalne przywrócenie do życia.
Koncepcja kriokonserwacji, często przywoływana w kontekście “ożywiania zmarłych”, napotyka na poważne wyzwania. Chociaż możliwe jest zamrażanie pojedynczych komórek czy nawet embrionów, proces ten jest znacznie bardziej skomplikowany w przypadku złożonych organizmów wielokomórkowych. Zmiany objętości płynu międzykomórkowego podczas zamrażania i rozmrażania mogą prowadzić do poważnych uszkodzeń komórek, szczególnie w tak delikatnych strukturach jak mózg.
Warto zauważyć, że dotychczas nie odnotowano ani jednego przypadku skutecznego ożywienia rozmrożonego człowieka czy ssaka. Głównym problemem pozostaje niemożność całkowitego zachowania struktury komórek tkanek i narządów, zwłaszcza mózgu, podczas procesu kriokonserwacji.
Niektórzy naukowcy sugerują, że rozwiązaniem mogłyby być nanoroboty – hipotetyczne “maszyny” molekularne, które miałyby naprawiać uszkodzenia komórkowe. Jednakże ta koncepcja pozostaje w sferze science fiction, bez żadnych praktycznych realizacji czy nawet testów na zwierzętach laboratoryjnych.
Interesującym aspektem dyskusji o “ożywianiu zmarłych” jest często przywoływany przykład płazów, które potrafią przetrwać zamrożenie. Jednak profesor Skalny wyjaśnia, że w tym przypadku nie mamy do czynienia z ożywieniem martwego stworzenia, ale z wyjściem ze stanu hibernacji. To szczególny stan fizjologiczny, w którym procesy życiowe są znacznie spowolnione, ale struktura tkanek i narządów pozostaje nienaruszona.
Szczególną uwagę należy zwrócić na mózg, który jest najbardziej wrażliwym organem w kontekście braku tlenu. Komórki mózgowe, a zwłaszcza połączenia między nimi, ulegają szybkiemu zniszczeniu w warunkach niedotlenienia. Kora mózgowa, odpowiedzialna za procesy myślowe, jest szczególnie podatna na uszkodzenia ze względu na jej odległość od głównych tętnic zaopatrujących mózg w krew.
Profesor Skalny podkreśla, że nawet gdyby udało się przywrócić funkcje życiowe po długotrwałym zamrożeniu, istnieje wysokie ryzyko, że osoba ta obudziłaby się w stanie wegetatywnym, bez możliwości normalnego funkcjonowania.
Warto również wspomnieć o eksperymencie naukowców z Yale, którym w 2019 roku udało się przywrócić niektóre funkcje mózgu świni cztery godziny po jej śmierci. Jednak, jak zauważa profesor Skalny, choć mózg świni formalnie zaczął być zaopatrywany w krew, nie odnotowano aktywności elektrycznej neuronów. Ten stan można porównać do głębokiej śpiączki lub stanu wegetatywnego u ludzi.
Dyskusja o możliwości ożywiania zmarłych często wiąże się z nadzieją na leczenie obecnie nieuleczalnych chorób. Niektórzy wierzą, że po rozmrożeniu i ożywieniu za kilka dekad nauka będzie w stanie wyleczyć schorzenia, które dziś są nieuleczalne. Jednak profesor Skalny zwraca uwagę, że nie wiadomo, jak narządy dotknięte chorobą zareagują na proces kriokonserwacji.
Warto również wspomnieć o koncepcjach transhumanistów, którzy marzą o przeniesieniu ludzkiej świadomości do niebiologicznego medium, na przykład procesora komputerowego. Jednak te pomysły również pozostają w sferze science fiction.
Profesor Skalny podkreśla, że życie ma określony czas trwania, a technologie “ożywiania” – jeśli kiedykolwiek zostaną stworzone – mogłyby potencjalnie pomóc osobom, które w młodym wieku zachorowały na nieuleczalną chorobę lub doznały poważnego urazu. Zwraca też uwagę, że młode ciało z większym prawdopodobieństwem mogłoby znieść manipulacje związane z ewentualnym ożywieniem.
Choć idea ożywiania zmarłych jest fascynująca i pobudza wyobraźnię, aktualne badania naukowe nie dają podstaw do wiary w jej realizację w najbliższej przyszłości. Złożoność procesów biologicznych, szczególnie w odniesieniu do mózgu, stanowi ogromne wyzwanie dla naukowców. Jednocześnie warto docenić postęp medycyny, który już teraz pozwolił znacząco wydłużyć średnią długość życia. To właśnie w codziennych osiągnięciach medycyny, a nie w futurystycznych wizjach, powinniśmy szukać powodów do optymizmu w kwestii poprawy jakości i długości ludzkiego życia.
Zgłoś naruszenie/Błąd
Pozytywnie
Neutralnie 
Negatywnie
Lubię to!
Super
Ekscytujący 
Ciekawy
Smieszny
Smutny
Wściekły
Przerażony
Szokujący
Wzruszający
Rozczarowany
Zaskoczony
Prawda
Manipulacja
Fake news
Oryginalne źródło ZOBACZ
Dodaj kanał RSS
Musisz być zalogowanym aby zaproponować nowy kanal RSS