Nie spieszył się na świat. Pierwotny termin jego porodu był wyznaczony na 20 lipca. Mimo to urodził się zdrowy i pełen energii. Jednak Inessa Tochwin, instruktor hipoterapii, czuwała przy nim i klaczy całą noc na pastwisku, aż do godziny 11 następnego dnia.
Na razie jest to tylko dziecko. To stado ukształtuje jego charakter. W tej chwili można jedynie zauważyć u niego pewne predyspozycje. Na pewno jest odważny i ciekawy świata, resztę zobaczymy jak wyrośnie. Na razie zachowuje się jak każde dziecko – rozrabia, je i śpi. Zaczepia inne konie, a mama go woła do siebie – opowiada instruktorka Inessa.
Więcej niż połowę doby źrebak śpi. Jego cykl dzienny to jedzenie, zabawa i sen. Powtarza się mniej więcej co trzy godziny. Maluch większość czasu spędza na wybiegu. Do boksu przychodzi z mamą tylko gdy jest bardzo zła pogoda, ulewa, burza czy wichura.
Narodziny Jupitera były fantastyczną informacją dla nas wszystkich. To znak, że stadnina rozwija sią i przynosi radość zarówno korzystającym z niej dzieciom, młodzieży jak i jej pracownikom. Myślę, że ten progres będzie trwał nadal, a zamierzone cele terapeutyczne zostaną zrealizowane w 100% – z radością zakomunikowała Elżbieta Szomko.
Przyjście na świat Jupitera było ogromnym przeżyciem dla hipoterapeutki Inessy Tochwin, która, jak mówi, najbardziej lubi patrzeć na ogień, wodę i konie w galopie. Po pierwsze dlatego, że był to pierwszy poród, w którym niemal uczestniczyła, po drugie mama klacz jest przez nią darzona wyjątkową sympatią. Dlatego nie spała całą noc czuwając przy obojgu.
Mama źrebaka to ośmioletnia klacz rasy huculskiej, która w stadninie jest od roku. Na co dzień pracuje w hipoterapii jako jeden z czołowych koni w pracy z dziećmi. Ojciec to także hucuł.
Stadnina koni w Geniuszach została kupiona dzięki przychylności Piotra Rećko, Starosty Sokólskiego oraz Zarządu Powiatu. Od roku zarządza nią Elżbieta Szomko, Dyrektor Specjalny Ośrodek Szkolno-Wychowawczy im. Janusza Korczaka w Sokółce. W społeczeństwie różne były zdania na temat tej inwestycji. Teraz wszyscy widzą, że była ona słuszna.
Po roku ciężkiej pracy mogę powiedzieć, że był to strzał w dziesiątkę. Udało nam się doprowadzić obiekt do porządku. Zostały wykonane wszystkie konieczne prace naprawcze, niezbędne do jej prawidłowego funkcjonowania. A przede wszystkim do przyjęcia koni, które nasze fantastyczne hipoterapeutki przygotowały do ciężkiej pracy z dziećmi – opowiada pani Elżbieta.
Przez cały rok szkolny, a także w czasie wakacji podopieczni SOSW korzystali z hipoterapii. Zajęcia te przede wszystkim przynosiły im wielką radość.
Dyrektor wspomniała o projekcie przedszkolnym, w którym brały udział najmłodsze dzieci z Ośrodka. Podczas niego maluchy otworzyły się. Te niemówiące zaczęły komunikować się z otoczeniem w szerszym zakresie. Pani Szomko niejednokrotnie towarzyszyła im podczas zajęć, obserwowała indywidualne jazdy hipoterapeutyczne, reakcje i pozytywne emocje, które temu towarzyszyły. Widziała jak dzieci otwierają się na świat.
Kontakt z koniem daje dzieciom na pewno poczucie sprawstwa. Te, które do nas przychodzą, na co dzień z reguły rzadko mogą decydować o tym, co dotyczy ich i najbliższego otoczenia. Tutaj mogą decydować chociażby o tym, gdzie chcą pojechać, co chcą robić na koniu, mogą same go prowadzić. To wszystko sprawia, że czują się ważne i docenione. Kontakt z tym wyjątkowym zwierzęciem uspokaja i uwrażliwia dzieci. Uczy je opieki nad żywą istotą – przekonywała Agnieszka Wyszczelska, instruktor hipoterapii.
Konie wzbudzają zachwyt swoim wyglądem, ale według instruktorek z geniuszowskiej stadniny są to zwierzęta wyjątkowo rozumne, emocjonalne, które wyczuwają nasz puls, energię i zmiany nastroju. Uczą cierpliwości i są świetnymi trapeutami.
Konie czynią ludzi lepszymi
W każdej pracy zazwyczaj zaczyna się dzień od kawy. U nas jest inaczej, bo najpierw trzeba napoić i nakarmić konie. Jeśli jest burza, bardzo gorąco lub wyjątkowo zimno, to pracownik, który mieszka najbliżej zawsze jedzie do stadniny, żeby zobaczyć, czy wszystko jest w porządku.
To są żywe istoty. Człowiek potrafi o siebie zadbać, one nie, bo myśmy je udomowili i my ponosimy za nie odpowiedzialność. Kiedy urodził się źrebak, każdy z naszych pracowników dzwonił i pytał o niego. Kto mógł, przyjeżdżał, mimo że część była na urlopach. Dla nas to jest wielka radość. Wydaje mi się, że przy takiej pracy każdy robi się trochę lepszym człowiekiem – pięknie puentuje pani Tochwin.
sokolka-powiat.pl
* Materiał zlecony
Zgłoś naruszenie/Błąd
Pozytywnie
Neutralnie 
Negatywnie
Lubię to!
Super
Ekscytujący 
Ciekawy
Smieszny
Smutny
Wściekły
Przerażony
Szokujący
Wzruszający
Rozczarowany
Zaskoczony
Prawda
Manipulacja
Fake news
Oryginalne źródło ZOBACZ
Dodaj kanał RSS
Musisz być zalogowanym aby zaproponować nowy kanal RSS