Fach sędziego. Rozwój i marzenia w zasięgu gwizdka

Znaczna część sędziów łapie za gwizdek po własnej, wcześniejszej karierze piłkarskiej. Czy żałują zmiany profesji? — Kariera piłkarska to w moim przypadku zbyt mocne słowo. Grałem w klasie okręgowej i z perspektywy czasu muszę szczerze przyznać, że… sędziowanie wychodzi mi dużo lepiej (śmiech). Najbardziej brakuje mi jednej rzeczy: atmosfery w szatni. Wygrana czy przegrana… To nie miało znaczenia. Zespół zawsze trzymał się razem — przekonuje arbiter i ex-piłkarz, śląc jednocześnie pozdrowienia dla futbolowej ekipy “Watahy” z Wilkowa.

Kobiety na murawy

Widok sędziujących mężczyzn nikogo nie dziwi. Szeregi sędziowskie Warmii i Mazur stale wzbogacają się jednak o kolejne panie. Czy radzą sobie w tym — przynajmniej stereotypowo — “męskim” świecie?

— Kiedyś wydawało mi się, że nie dadzą sobie rady. Z biegiem czasu widzę jednak w jak dużym byłem błędzie. Są równie dobre, a w studzeniu emocji często nawet lepsze niż faceci — mówi Damian Krumplewski, potwierdzając tym samym stare powiedzenie, iż “kobiety łagodzą obyczaje”.

Jednym z idealnych tego przykładów jest Monika Piekarska. I choć obranej przeszło 3 lata temu drogi nie żałuje, to… początkowo nie wierzyła, że może okazać się to jej wielką pasją.

— Pamiętam chwilę, gdy poszłam obejrzeć mecz, podczas którego jednym z sędziów był mój obecny narzeczony. Te wszystkie teksty z trybun… Wówczas byłam przekonana, że nigdy z własnej woli nie zgodziłabym się wystawić na coś takiego. Ciekawość jednak zwyciężyła i… po roku zapisałam się na kurs — mówi Monika.

— Szybko musiałam się zmierzyć z tym, co wcześniej mnie przerażało. Stojąc przy linii bocznej, od strony trybun, miałam chwile zwątpienia. Pytałam sama siebie czy warto wysłuchiwać tylu nieprawdziwych, “wyszukanych” rzeczy na swój temat. Po pewnym czasie zaczęło mnie to jednak motywować. Budowało to moją pewność siebie, aż w końcu się uodporniłam i mogłam skupić się w nawet na “wyłapywaniu smaczków”. Czyli naprawdę oryginalnych tekstów i zachowań kibiców, którymi później możemy prywatnie dzielić się i żartować w sędziowskim gronie — dodaje orzyszanka wspominając jednocześnie o zbierającej świetne recenzje akcji pt. “Szacunek dla arbitra”, mającej na celu minimalizowanie i sankcjonowanie zachowań nie stojących w duchu fair play.

fot. archiwum prywatne

— Teraz to zajęcie daje mi mnóstwo satysfakcji i przyjemności. Wzmocniło mnie psychicznie, co przydało mi się wielokrotnie w życiu prywatnym. Strach, który pojawiał się przy podnoszeniu chorągiewki w kontrowersyjnych sytuacjach, już dawno jest tylko wspomnieniem. Sędziowanie pozwoliło mi poznać poza tym duże grono wspaniałych, ciekawych i różnorodnych ludzi. Zarówno wśród arbitrów, jak i zawodników oraz działaczy — dodaje Monika Piekarska.

Droga dla młodych

W sędziowskich szeregach można usłyszeć, że jest to fach dla osób w praktycznie każdej grupie wiekowej. Potwierdzeniem tego jest m.in. Gabriela Dymidziuk, która przygodę z gwizdaniem rozpoczęła jako nastolatka w czasach licealnych.

— Nie żałuję, że zapisałam się wówczas na ten kurs W-MZPN. Sędziowanie nauczyło mnie ciężkiej, sumiennej pracy. Nie ma co kłamać: wówczas bardzo cieszył mnie też zastrzyk gotówki, który miał miejsce po każdym meczu. Dzięki nim w pewnym stopniu mogłam odciążyć rodziców i dysponowałam własnymi, prywatnymi oszczędnościami na własne potrzeby — mówi Gabriela, jeszcze niedawno lewoskrzydłowa III-ligowego MKS MOSiR Kętrzyn. — Każdy sędziowany w czasach szkolnych mecz bardzo mnie cieszył. I to nawet wtedy, gdy trzeba było po nim, mimo zmęczenia, zabrać się od razu do książek.

Czy, po 3 latach sędziowania, podczas “wolnych weekendów” zdarza się jej tęsknić za starymi, kultowymi krzykami typu “sędzia kalosz”? — Takie już się raczej nie pojawiają (śmiech). Trudno wyobrazić mi sobie jednak weekend bez sędziowania. Jeśli takowy się przytrafia, to czuję jakby mi czegoś brakowało. Jakiekolwiek krzyki z trybun już dawno nie robią na mnie wrażenia. Bardziej niż kiedykolwiek wcześniej wierzę w swoje możliwości i skupiam się na pracy. Nie czuję na plecach “ciężkiego oddechu trybun”. Sama zresztą w pewien sposób rozumiem emocjonalne zachowania kibiców, bo… i mi zdarza się przecież występować w tej roli. A gdy gra ulubiona drużyna… czasem trudno się opanować. I to jest jedna z rzeczy, które czynią futbol pięknym — podsumowuje Gabriela Dymidziuk.

Jak zacząć?

By rozpocząć przygodę z “gwizdaniem”, wystarczy stawić się na jednym z kursów. Odbywają się w Olsztynie (al. Piłsudskiego 69a, w biurze W-MZPN). W trwającym “sezonie” pozostało jeszcze 7 możliwych terminów (11-12 stycznia, 18-19 stycznia, 25-26 stycznia, 1-2 lutego, 8-9 lutego, 15-16 lutego i 22-23 lutego). By dokonać zgłoszenia, wystarczy np. wypełnić krótki formularz zamieszczony na stronie internetowej (wmzpn.pl).

Zajęcia podzielone są na 2 etapy. Pierwszy dzień poświęcony jest zdobywaniu wiedzy teoretycznej. Drugi stanowią kwestie praktyczne, bezpośrednio na boisku pod okiem instruktorów. Egzamin dający “przepustkę” na murawy Warmii i Mazur odbędzie się w marcu. Z wątpliwościami i pytaniami można zgłaszać się ponadto poprzez e-mail ([email protected]).

Kamil Kierzkowski

Zgłoś naruszenie/Błąd