Grzesiek urodził się 25.08.1957 roku. Ja – trochę wcześniej, w 1949. On zaczynał wielką bokserską karierę, ja – dziennikarską przygodę w redakcji warszawskiej katowickiego Sportu. Jedno z pierwszych zadań, jakie dostałem od szefów w „Sporcie”, to był wywiad z braćmi Skrzeczami. Tych wywiadów były potem dziesiątki. Tak samo jak opisywanych przeze mnie walk Grześka i Pawła.
Był brązowym medalistą mistrzostw świata w Monachium 1982, brązowym medalistą mistrzostw Europy w Warnie 1983 (waga ciężka), pięć razy zdobywał indywidualne mistrzostwo Polski (1979-1982, 1984), raz był wicemistrzem (1983), trzy razy był drużynowym mistrzem Polski w barwach warszawskiej Gwardii (1976, 1979, 1981/82). Dwa razy wygrał prestiżowy turniej Feliksa Stamma (1979, 1981), raz najsilniejszy europejski turniej TSC Berlin (1981 w wadze półciężkiej)…
Listę tych osiągnięć Grzegorza można byłoby jeszcze długo cytować. Nie udało mu się tylko zdobyć medalu olimpijskiego. A był blisko, ale na jego drodze na IO w Moskwie stanął w ćwierćfinale wspaniały Kubańczyk, trzykrotny mistrz olimpijski, może najwybitniejszy zawodnik w historii amatorskiego boksu – Teofilo Stevenson. Przegrał z nim w trzeciej rundzie.
– Andrzej, gdzie bił, tam bolało. Kopał jak koń – potem mi opowiadał.
W sumie stoczył 236 walk, 204 wygrał, jedną zremisował, 31 przegrał). Jedna z tych walk była najważniejsza. W roku 1984 na turnieju w Wenecji, gdzie walczył ze Szwedem Hakanem Brockem. Wygrał ten pojedynek 4-1, ale od końcówki drugiej rundy nic nie pamiętał, co się działo. Jakoś doszedł do siebie i jeszcze walczył w finale z Kubańczykiem Delisem, ale przegrał 0-5. Potem trafił do szpitala, zapadł w śpiączkę. Wyszedł z niej. Ale o boksowaniu mógł zapomnieć.
Jakoś długo Polski Związek Bokserski ociągał się z pożegnaniem Grzegorza. Wkurzyłem się i zaproponowałem Grzegorzowi: „Grzesiu, to ja Ci przyjacielu sam zorganizuję pożegnanie”. I zorganizowałem w swoich rodzinnych Rykach.
To był rok 1985. Na stadionie w Rykach około 4000 widzów (czyli połowa mieszkańców), a na boisku miejscowy A-klasowy zespół Hortexu (tak się wtedy nazywał klub) i drużyna „Przyjaciele Grzegorza Skrzecza”. Co to był za zespół! Mistrzowie olimpijscy: Władysław Komar i Tadeusz Ślusarski, medaliści olimpijscy Andrzej Supron i Paweł Skrzecz, narciarski mistrz świata Józef Łuszczek, na skrzydle czołowy skrzydłowy świata Robert Gadocha, na stoperze reprezentanci Polski Bernard Blaut i Antoni Trzaskowski, w pomocy były reprezentant Polski, trener piłkarskiej kadry biało-czerwonych Ryszard Kulesza i „Biały Pele”, czyli Stefan Szczepłek. Selekcjonerem naszej drużyny był… Kazimierz Górski, a komentatorem meczu Dariusz Szpakowski. Wygraliśmy 4-2 (gole Supron, Komar, Kulesza i Grzegorz Skrzecz).
Potem był bankiet, a po nim każdy ze zwycięskiej drużyny dostał po baleronie, szynce, szlafroku frotte, pół litra wódki na drogę i autobusem powrót do Warszawy.
To były czasy. Myślicie, że coś takiego byłoby teraz do powtórzenia? Wątpię. W czasach Instagrama czy Facebooka to raczej nie do pomyślenia. Takiej konstelacji gwiazd, jaka żegnała Grzegorza Skrzecza, nie miał chyba żaden polski bokser.
Żegnaj, Grzesiu. Mam nadzieję, że kiedyś jeszcze powspominamy o tych wspaniałych czasach. Przez prawie pół wieku znajomości trochę tych wspomnień się uzbierało.
Przejdź na Polsatsport.pl
Zgłoś naruszenie/Błąd
Pozytywnie
Neutralnie 
Negatywnie
Lubię to!
Super
Ekscytujący 
Ciekawy
Smieszny
Smutny
Wściekły
Przerażony
Szokujący
Wzruszający
Rozczarowany
Zaskoczony
Prawda
Manipulacja
Fake news
Oryginalne źródło ZOBACZ
Dodaj kanał RSS
Musisz być zalogowanym aby zaproponować nowy kanal RSS