Naprzeciw siebie stanęły armia francuska (gen. dyw. Napoleon Bonaparte) i austriacka (feldmarszałek Dagobert von Wurmser). Bezpośrednią przyczyną starcia była próba dworu wiedeńskiego mająca na celu zatrzymanie ofensywy Armii Włoch w tym rejonie. Plan sztabu Franciszka II, cesarza rzymskiego, zakładał okrążenie Francuzów przez idący od północy 17 – tysięcznym korpusem gen. Quosdanovitcha i 25 tys. ludzi Wurmsera. Gen. Bonaparte na czele części wojsk zajął się tym pierwszym, a gen. Augereau polecił zatrzymać feldmarszałka przy pomocy jazdy gen. Kilmaine’a. W wyniku bitwy stoczonej 3 sierpnia północna kolumna została całkowicie rozbita i odepchnięta. Następnego dnia, kiedy Bonaparte podążał już na południe do Augereau, ten cały czas zatrzymywał Austriaków, by wraz z naczelnym wodzem 5 sierpnia stanąć do walki pod Castiglione i Solferino. Dzięki uderzeniu z pozycji środkowej Francuzi mieli przewagę liczebną nad wrogiem (35 do 25 tys. żołnierzy), z której skrzętnie skorzystali. Dywizje Augereau, Masseny i Despinoy’a atakując najpierw centrum, a potem z flank rozerwały stojące w równych, ale nieumiejętnie dowodzonych kolumnach żołnierzy Wurmsera. Obydwie linie Austriaków pękły i zaczęły odwrót w kierunku twierdzy w Mantui. Straty francuskie to 1250 ludzi, zaś austriackie – 6 tys. zabitych i rannych, 10 -15 tys. jeńców i ok. 70 dział. Dzięki tej bitwie, jednej z pierwszej, w której nad statycznymi formacjami Austriaków zwyciężył geniusz taktyczny i strategiczny Napoleona, Francuzi mogli podjąć próbę opanowania Tyrolu; zdobyli także Weronę i podjęli się oblężenia Mantui.
Czytaj również:
Zgłoś naruszenie/Błąd
Pozytywnie
Neutralnie 
Negatywnie
Lubię to!
Super
Ekscytujący 
Ciekawy
Smieszny
Smutny
Wściekły
Przerażony
Szokujący
Wzruszający
Rozczarowany
Zaskoczony
Prawda
Manipulacja
Fake news
Oryginalne źródło ZOBACZ
Dodaj kanał RSS
Musisz być zalogowanym aby zaproponować nowy kanal RSS