Konstanty urodził się w grudniu 1896 roku w starej szlacheckiej rodzinie Rokossowskich. Jego ojciec pełnił urząd kolejarza, podczas gdy matka była nauczycielka. Swoją edukację Konstanty rozpoczął w szkole kupieckiej, po ukończeniu której rozpoczął, pracę w fabryce pończoch. Przed wybuchem I Wojny Światowej był czeladnikiem w pracowni kamieniarskiej. W sierpniu 1914 roku ochotniczo wstąpił do stacjonującego w Grójcu, rosyjskiego 5 Kargopolskiego Pułku Dragonów. W 1918 roku, w wyniku wybuchy Rewolucji Październikowej, oddział uległ rozwiązaniu, a sam Konstanty w stopniu kaprala wstąpił w szeregi Robotniczo-chłopskiej Armii Czerwonej. Do 1919 roku zasłużył się jako dowódca dywizjonu, a następnie pułku kawalerii w czasie wojny domowej i walk w Mongolii. W tym też czasie wstąpił do bolszewików. W roku 1924 został oddelegowany do Wyższej Szkoły Kawalerii w Leningradzie, która wraz z Grigorijem Żukowem ukończył w roku następnym. Do 1937 roku dowodził kolejno brygadami, dywizjami i korpusami kawalerii, by zostać instruktorem wojsk stacjonujących w Mongolii. Rok 1937 przyniósł komandywowi Rokossowskiemu fałszywe oskarżenia podczas „czystek stalinowskich” o szpiegostwo dla Polski i Japonii. Po licznych torturach osadzono go w więzieniu Kresy w Leningradzie. Wolność przyniosło mu dopiero wstawiennictwo w 1940 roku dawnego przełożonego, a obecnego dowódcy armii Czerwonej marszałka Siemiona Timoszenki. Po zwolnieniu z więzienia w marcu 1940 roku został wysłany do jednego z krymskich sanatoriów, gdzie przebywał do czerwca, po czym został przywrócony do służby i awansowany do stopnia generała majora. Jego kariera w czasie II Wojny Światowej nabrała znacznego rozpędu, od dowództwa w „misji wyzwoleńczej Bessarabii”, przez obronę Moskwy, po dowodzenie frontami: Briańskim, Dońskim w czasie walk o Stalingrad, oboma frontami Białoruskimi, aż do nominacji na głównodowodzącego Północnej Grupy Wojsk Armii Czerwonej. W tym też czasie, 29 czerwca 1944 roku otrzymał nominację na Marszałka ZSRR. Po wojnie, pozostał z wojskiem na terenie Polski, gdzie 6 listopada 1949 roku na rozkaz Stalina przyjął urząd ministra obrony narodowej i stopień Marszałka Polski. W 1950 został członkiem Biura Politycznego PZPR, a w dwa lata później wicepremierem. W 1956 był pomysłodawcą wysłania oddziałów Ludowego Wojska Polskiego do Poznania. W tym też roku, po dojściu od władzy Gomułki, odszedł ze składu Biura Politycznego, a 10 listopada został odwołany w funkcji ministra obrony i wicepremiera. Rok później wyjechał z Polski do ZSRR, gdzie od 1958 do 1962 roku sprawował urząd wiceministra obrony. Przed śmiercią w latach 1967-1968 napisał książkę „Żołnierski Obowiązek”. Zmarł 3 sierpnia 1968 roku w Moskwie na raka prostaty. Jako bohater Związku Radzieckiego został pochowany w murze Kremla. Wśród licznych, posiadanych przez marszałka orderów znalazły się: Krzyż Wielki Orderu Wojennego Virtuti Militari, dwie Złote Gwiazdy Bohatera Związku Radzieckiego, Order Zwycięstwa, siedem Orderów Lenina, sześć Orderów Czerwonego Sztandaru, Order Rewolucji Październikowej, Order Kutuzowa I klasy, Order Suworowa I klasy, medale za obronę Moskwy, Stalingradu, Kijowa, medale za zdobycie Królewca, Berlina, za wyzwolenie Warszawy i Pragi, Krzyż Świętego Jerzego IV stopnia, Medal Świętego Jerzego III i IV stopnia, mongolski Order Suche Batora, Order Krzyża Grunwaldu I klasy, francuskie: Wielki Oficer Legii Honorowej i Krzyż Wojenny, amerykański Krzyż Komandorski Legii Zasługi i brytyjski Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Łaźni.
Czytaj również:
Zgłoś naruszenie/Błąd
Pozytywnie
Neutralnie 
Negatywnie
Lubię to!
Super
Ekscytujący 
Ciekawy
Smieszny
Smutny
Wściekły
Przerażony
Szokujący
Wzruszający
Rozczarowany
Zaskoczony
Prawda
Manipulacja
Fake news
Oryginalne źródło ZOBACZ
Dodaj kanał RSS
Musisz być zalogowanym aby zaproponować nowy kanal RSS