Dziś mija okrągła, 150. rocznica śmierci generała Józefa Haukego „Bosaka”, jednego z dowódców powstania styczniowego.
Józef Hauke urodził się 19 III 1834 roku w Petersburgu w rodzinie, która pochodziła z Flamandii (północna część obecnej Belgii), ale która pod koniec XVIII wieku przybyła na ziemie polskie. Co ciekawe, w chwili urodzin przyszłego powstańca wcale nie była ona związana z polskością. Stryj Józefa – Maurycy Hauke – stał po stronie cara i zginął w trakcie nocy listopadowej z rąk Polaków. Ojciec, Józef Hauke starszy (1790-1837), także robił karierę w rosyjskim wojsku, dochodząc do stopnia generała. Dopełnia obraz to, że rodzina była spowinowacona z… samym carem, bowiem bratanica Józefa starszego, a stryjeczna siostra młodszego, Julia, była żoną Aleksandra Battenberga, rodzonego brata cesarzowej Marii, żony cara Aleksandra II.
Sam Józef Hauke młodszy także wstąpił do rosyjskiego wojska. Nieoczekiwanie poczuł się Polakiem. Mieli na to wpływ polscy znajomi jego ojca, a jeszcze bardziej demonstracje Polaków w zaborze rosyjskim w 1861 roku. Ich siła moralna wpłynęła na niego. W 1862 roku odszedł z rosyjskiego wojska, mając stopień pułkownika. Gdy wybuchło powstanie styczniowe, wziął w nim udział.
W trakcie walk powstańczych w nawiązaniu do swego herbu przyjął pseudonim „Bosak”, który z czasem stał się drugim członem jego nazwiska. Dowodził oddziałami powstańczymi w regionie świętokrzyskim. Niektórzy uważają, iż przydatne były doświadczenia z walk z góralami kaukaskimi z 1861 roku, dzięki którym poznał specyfikę walki w górach, choć Góry Świętokrzyskie nie są tak wysokie jak Kaukaz. W każdym razie udawało mu się długo skutecznie odpierać ataki. Został mianowany generałem oraz naczelnikiem województw krakowskiego i sandomierskiego, a jego nazwisko stało się jednym z bardziej znanych nazwisk dowódców powstania styczniowego. Romuald Traugutt po zostaniu dyktatorem powstaniu mianował go dowódcą II Korpusu.
Hauke-Boska znany był z konsekwentnego realizowania powstańczych dekretów uwłaszczeniowych, co przyciągało do jego oddziałów chłopów. Obok umiejętności wojskowych była to przyczyna jego sukcesów.
W końcu Rosjanom udało się rozbić dowodzone przez niego oddziały w stoczonej w styczniu 1864 roku bitwie pod Opatowem.
Po upadku powstaniu Hauke-Bosak udał się na emigrację. Początkowo przebywał w Szwajcarii. W 1867 roku wydał po francusku książkę „La paix ou la guerre” („Wojna czy pokój”), w której przeciwstawiał się idei „pokoju za wszelką cenę” i bronił idei wojny sprawiedliwej.
Wziął udział w wojnie francusko-pruskiej (1870-1871). Dowodził w niej brygadą. Poległ w bitwie pod Dijon 21 I 1871 roku. Pochowany został na cmentarzu w Carouge w Szwajcarii.
Zgłoś naruszenie/Błąd
Pozytywnie
Neutralnie 
Negatywnie
Lubię to!
Super
Ekscytujący 
Ciekawy
Smieszny
Smutny
Wściekły
Przerażony
Szokujący
Wzruszający
Rozczarowany
Zaskoczony
Prawda
Manipulacja
Fake news
Oryginalne źródło ZOBACZ
Dodaj kanał RSS
Musisz być zalogowanym aby zaproponować nowy kanal RSS